شعر خودآ می بودم

در این عالم مدهوش آگاه ز بی هوش شدگان می بودم

در این بادیه بسیار خبردار که این قافله سر دار می آمد ز جان می بودم

زمین و زمان نیست تنها بر آیین خلق جهان

که من تنها گرفتار بین زمین و آسمان در دو جهان می بودم

در بهار دل پُر کین خجل گشته خزان می بودم

در این تنگنای دگرگون شده ی قاب زبان نهان می بودم

و چه شگفتی عالمی است این نشان این هیچ بزرگ

که هیچ مپندار مرا    که بر درون دار برآشفته ی این دشت بلا توان می بودم

در این عالم بی خبر از من در این غفلت از خویشتن   

به خودآ که به خدا به ایمانت درمان می بودم

 

#امیررضاحیدری

 

دی 1401